หากรักคือทุกข์..อยากรักไปทำไม?

จริงมั้ย เมื่อที่ใดมีรักที่นั้นย่อมมีทุกข์....
เลยเกิดคำถามว่า แล้วทำไมใคร ๆ ก็อยากมีความรัก?
ในเมื่อมีรักแล้ว บ้างร้องไห้ บ้างเสียใจ บ้างก็อยู่กับตัวเองไม่ได้ บ้างก็อยากจะตาย!!!
แล้วทำไม ใคร ๆ ยังไขว่ขว้า ทำทุกอย่างเพื่อให้ได้มันมา เอ๊ะ!!! หรือเพราะว่า ที่ทุกข์
ที่ร้องไห้ ที่อยากตาย ที่อยู่กับตัวเองไม่ได้ ไม่ได้เป็นเพราะความรัก แต่เป็นเพราะความอยากได้
ที่อยู่ในใจเราเอง คิดว่าเรารักเค้า..เลยอยากให้เค้ารักเรา ทุกข์หนึ่ง ..ถ้าเขาไม่ได้รักเรา..ทุกข์สองละ
เกิดเขารักเราขึ้นมาจริง ๆ ก็กลัวว่าเขาจะมีคนอื่น กลัวเขานอกใจ ทุกข์สาม เกิดต้องเสียเขาไปจริง ๆ
ทุกข์สี่ละ นี่ขนาดยังแค่เริ่มต้นมีความรัก ความทุกข์ก็ยกโขยงกันมาทักทายซะขนาดนี้ ว้า....แล้วแบบนี้
ก็ไม่ต้องมีความรักกันพอดีสิ ใช่มั้ย? ถ้ามองแบบนี้มันมีแต่ทุกข์ เราลองเปลี่ยนมุมมองกันดูมั้ย จากที่เรารัก
เค้าแล้วอยากให้เขารักเราบ้าง เราก็คิดว่า แหมชีวิตนี้ได้มีโอกาสเจอคนในแบบที่เราฝันและได้รัก ก็พอแล้ว
อย่างน้อยเราก็ได้รู้ว่าคนแบบไหนที่เราอยากจะรัก เชื่อว่าช่วงเวลานั้นก็น่าจะมีความสุขใจอยู่ไม่น้อย
เก็บมันไว้นึกถึงตอน เหงา ๆ ก็ยังดีกว่าไม่เหลือความทรงดี ๆ ให้คิดถึงตั้งเยอะนี่นา
ไม่ว่ารักนี้จะทำให้เราเป็นทุกข์ หรือ เป็นสุข ก็อย่าได้โทษความรักเลย เพราะที่เราเป็นทุกข์
เราไม่ได้ทุกข์ความรักหรอก แต่ทุกข์เพราะความต้องการของใจเราเอง แต่แค่เราลองเปลี่ยนมุมที่เคยยืน
และมองไปในทิศตรงข้ามดู เราอาจเจอในสิ่งที่เราไม่เคยรู้ และอยู่กับมันได้มีความสุขมากขึ้นก็ได้
ถ้าเราคอยแต่จะมองเวลาพระอาทิตย์ขึ้นว่ามัน.สวยสดงดงามเพียงใด และเป็นทุกข์กับการรอคอย
ว่าเมื่อไหร่มันจะขึ้นมาให้เราเห็นอีก หากเพียงเรารู้จักที่จะหันไปในทิศตรงข้ามก็จะเห็นว่า
ตอนพระอาทิตย์ตก...มันก็สวยสดงดงามไม่แพ้กัน....ทุกเรื่องในชีวิตไม่ว่ามันจะเลวร้ายแค่ไหน
มันขึ้นอยู่ที่ว่า เราเลือกจะมองมันที่มุมไหนต่างหาก.....ไม่อะไรอยู่กับเราได้ตลอดไปหรอก
ทุกอย่างผ่านเข้า แล้วก็ล้วนต้องผ่านออกไปทั้งนั้น ไม่มีใครหัวเราะได้ทั้งวัน เฉกเช่นเดียวกัน
ก็ไม่มีใครร้องไห้ได้ทั้งวัน ร้องไห้แล้วก็ร้องให้มันเข้าใจสัจธรรมชีวิตไปด้วย......
ถึงจะทุกข์ก็ยังคงพอยิ้มได้ ถึงจะหัวเราะไม่ไหว แค่ยิ้มได้ก็ยังดี


by สายลมที่หวังดี



http://pakgad.multiply.com/journal/item/25